" ලෝභකම අත් හැරීමෙන් ජීවිතයට පුදුමාකාර සැපයක් ලබන්න පුළුවන්”

මච්ඡරිය කෝසිය සිටාණන්ගේ කථා වස්තුව

" ලෝභකම අත් හැරීමෙන් ජීවිතයට පුදුමාකාර සැපයක් ලබන්න පුළුවන්”

පින්වතුනේ, පින්වත් දරුවනේ. මෙයත් හරි අපූරු කථාවක්. ලෝභ මිනිසුන් තමන්ගේ ලෝභකම නිසා ම දුක් විඳිනවා. නමුත් ඔවුන් දුක් විඳින බව ඔවුන්ට තේරෙන්නෙ නෑ. ඒ තරම් ම ලෝභකම විසින් ඔවුන්ගේ ජිවිත යටකරගෙන තියෙනවා.අද විතරක් නො වෙයි, බුද්ධ කාලයේත් ලෝභ මිනිස්සු ඕන තරම් හිටියා. දැන් අපි මේ කතා කරනෙ එවැනි ලෝභ කෙනෙක් ගැනයි.

රජගහ නුවර ආසන්නයේ සක්කාර නමින් සෑහෙන ලොකු ගමක් තිබුණා. මේ ගමෙහි අසූ කෝටියක ධන සම්පත් පිරුණු සිටුවරයෙක් හිටියා. මොහුගේ නම කෝසිය. අධික මසුරුකම නිසා මොහුට කිව්වේ 'මච්ඡරිය කෝසිය කියල යි. ඒ කියන්නේ මසුරු කෝසිය' කියල යි. මේ පුද්ගලයා සතු ධනයෙන් ස්වල්පයක් වත් අනුන්ට දෙන්නෙ නෑ. කොටින් ම තණ කොළයක අග තැවරුණ තෙල් බින්දුවක ප්‍රමාණයක් වත් අනුන්ට දෙන්නේ නෑ.නමන් කන්නේ බොන්නෙත් නෑ. අඹු දරුවන්ට වියදම් කිරීමකුත් නෑ. සිල්වතුන්ට ගුණවතුන්ට දීමකුත් නෑ. ඔහු ගේ සම්පත් රකුසෙක් අරක් ගත්තු විලක් වගෙයි.

දිනක් බුදුරජාණන් වහන්සේ හිමිදිරි උදෑසන මහා කරුණා සමාපත්තියට සමවැදී ලෝක සත්ත්වයා දෙස බැලුවා. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ මහා කරුණා බුදු නෙතට මේ මසුරු කෝසිය සිටාණන්ව පෙනුණා. මොහු මසුරු බව හැබෑව. මහා ලෝබ කුණා බව හැබෑව.නමුත් සෝවාන් ඵලයට පත් වෙන්නට තරම් උදාර පිනකුත් මොහුට තියෙනවා. ඒ නිසා සතර අපායේ වැටෙන සසරින් මේ තැනැත්තා ව ගොඩ දමන්නට ඕන කියා මහා කරුණා අදහසක් ඒ බුදු සිතේ පැන නැංගා. ඔහුට ධර්මාවබෝධයට සුදුසු අවස්ථාව බුදුරජාණන් වහන්සේ දුටුවා.

එදා උදේ වරුවේ මසුරු කෝසිය බිම්බිසාර රජතුමා ගේ රාජ සේවයට ගියා. ගිහින් ආපසු එන අතරේ ඉතාමත් බඩගින්නේ පෙලෙන දුගී මිනිසෙකු දුටුවා. ඔහු මහා ගිජුකමින් කැවුමක් කකා හිටියා. මසුරු කෝසිය සිටාණන් නැවතුණා. හොඳට බැලුවා. අර දුගියා කැවුම කද්දී සිටුතුමාගේ කටට කෙළ ඉනුවා. කැවුම් කන්නට පුදුමාකාර ආසාවක් ඇති වුණා. "අනේ... ඒත් මං කොහොම ද කැවුම් කන්නේ..? මං කැවුම් කන්ට ගියොත් බොහෝ දෙනෙක් කැවුම් කන්නට වට වේවි. එතකොට හාල්, ගිතෙල්, පැණි, තෙල් සෑහෙන වියදම් වේවි. හපොයි...! හපොයි... එහෙම කරන්න බැහැ." කියල හිත ඇතුළේ කැවුම් කෑමේ ආසාව තියාගෙන කෙළ ගිල ගිල සිටු මාලිගාවට ගියා.අළු යට ගින්නක් වගේ මෙයාගේ හිතේ මතු වෙවී එන්නේ කැවුම් කෑමේ ආසාවමයි.

අර දුගී මනුස්සයා රස කර කර කැවුම් කාපු හැටි මතක් වෙනවා. මේ ගැන ම සිතමින් සිටිද්දී මොහු මැලවිලා ගියා. මුහුණ විරූපී වුණා. ඇඟපත අප්‍රාණික වුණා. හුස්ම ගන්නත් අමාරු වුණා. කෙලින් ම ඇඳට ගිහින් ඇද වැටුණා. කවුරුන් සමඟ වත් කතා බස් කළේ නැහැ.

සිටුතුමාගේ බිරිඳට විශාල දුකක් ඇති වුණා. තමන් ගේ ස්වාමියාට වුණේ මොකක් ද කියා ඇයට තේරුම් ගන්නට බැහැ. ඇය සිටුතුමා ළඟට ගිහින් පිට අතගාමින් ආදරයෙන් කතා කළා. " අනේ ස්වාමීනී, මොකක් ද ඔයාට වුණේ? " "නෑ.... මට මොකුත් වුණේ නෑ." " ඇයි එහෙම කියන්නේ..? ඔයා හරි අමුතුයි. මහා දුකෙන් වගෙයි ඉන්නෙ. මුණ කට වේලිලා ගිහින්. රජ්ජුරුවන් වහන්සේ කිපුණාවත්ද ? " "නෑ... එහෙම දෙයක් වුණේ නෑ. "එහෙම දෙයක් වුණේ නැත්තම්, දූ දරුවන් ගෙන්, දැසි දස්සන් ගෙන් ඔයාට යම්කිසි වරදක් වුණාද ?" "න.. එහෙම දෙයක් වුනෙත් නෑ." "එහෙනම් ...? ඔයාට යම් කිසි ආසාවක් ඇති වුණාද ? " එතකොට සිටුතුමා නිශ්ශබ්ද වුණා. උත්තරයක් දුන්නෙ නෑ. සිටු බිරිඳ මෙහෙම කිව්වා. " අනේ ස්වාමිනි, ආසාවක් තියෙනවා නම් කියන්න. මං හැකි සෑම ආකාරයකින් ම ඒ ආසාව ඉෂ්ට කරන්නම්."

එතකොට සිටුතුමා මළානික ඇස් දෙකෙන් බිරිඳ දෙස බැලුවා. නිශ්ශබ්දව ටිකක් වෙලා හිටියා. කෙඳිරි ගගා කිව්වා, " ඔව්.....මට..............එක්තරා .....ඉතාමත්.... ඉතාමත්......ආසාව.......තියෙනවා....... "ඉතින් ස්වාමීනී, කියන්න මොකක්ද ඒ ආසාව ?''''.ම්.....ම්.... මං කොහොම ද ඒක කියන්නේ.......... "අනේ ස්වාමීනී, කියන්න..... එතකොට සිටුතුමා අමාරුවෙන් වගේ මෙහෙම කිව්වා .

මට හිතේ තියෙනවා ලොකු ආසාවකික්...... මං ආසයි...... .......මං ආසයයි.....කැවුමක් කන්න. " සිටු බිරිඳ හයියෙන් හිනාවෙන්න පටන් ගත්තා. "අනේ ස්වාමිනි. ඕක ඉතින් සුළු දෙයක්නෙ. ඔබතුමා දිළින්දෙක් ද? අපි මේ මුළු ගම්මානයටම සෑහෙන්න කැවුම් හදමු." "..... මොකක්....? ගම්මානෙට .....? එවුන්ට ඕන නම් කැවුම් හදාගෙන කාපුවාවේ." "එහෙම නම් ස්වාමීනී, අපි මේ වීදියේ සිටින සියලු දෙනාට සෑහෙන්න කැවුම් හදමු. "ඇති.....ඇ......මං දන්නවා ඔහේට බොහොම සල්ලි තියෙනවා කියල." "එහෙම නම් ස්වාමීනී, අපේ අවට ගෙවල් වලට සෑහෙන්න කැවුම් හදමු. "හා............ තරම් ම වියදම් කරන්න ලෑස්තිද ඔහේ...?

' ' එහෙනම් ස්වාමීනී, අපේ දරුවන්ට සෑහෙන්න කැවුම් හදමු." "මේ කැවුමකට දරුවන්ව පටලවා ගන්නෙ අසවල් දේකටද?" එහෙම නම් ස්වාමීනී, අපි දෙන්නට කැවුම් හදමු." "ඔහේට කැවුම් වලින් වැඩක් නැහැ. ඔහේට මොකට ද?" එහෙනම් ස්වාමිනි, ඔබතුමාට විතරක් කැවුමක් හදන්නම්. "අන්න හොඳයි. බොහොම අගෙයි. හැබැයි සොඳුරි, වැඩේ ලේසි නෑ. මෙහිදී ම කැවුම් හැදුවොත් බොහෝ දෙනෙක් වට වේවි!'' ඉතින් සිටුතුමා අහස පොළොව ගැටලන්න වගේ කල්පනා කරන්න පටන් ගත්තා. එකපාරටම උඩ පැනල හිනහ වෙලා අත්පුඩියක් ගහලා මෙහෙම කිව්වා "හරි... මට ක්‍රමයක් අහු වුණා. කැවුමට උවමනා කරන ජාති ටික ලෑස්ති කරන්න. සුණු සහල් තිබුණාම ඇති. පැන් ටිකත්, ගිතෙල් ටිකත්, තෙල් ටිකත් අරගෙන උඩ තට්ටුවට යං. එහිදි නිවි හැනහිල්ලේ කැවුම් කන්න පුළුවන්."සිටුතුමාත්, සිටු දේවියත් කැවුම් වලට උවමනා ද්‍රව්‍ය පිළියෙල කරගෙන උඩ තට්ටුවට නගින්න පිටත් වුණා.

යට මහලේ ඉඳලාම දොරවල් වසමින් සිටුතුමා උඩු මහලට ඇවිදින් සැනසුම් සුසුම් හෙලුවා. "හප්පේ... යන්තම් ඇති. නිදහසේ කැවුමක් කන්න දැනුයි පිළිවෙළක් වුණේ.''

බුදුරජාණන් වහන්සේ එදා වැඩ සිටියේ සැවැත් නුවර දෙව්රම් වෙහෙරේ. ඉතින් උන්වහන්සේ මුගලන් මහ රහතන් වහන්සේ අමතා මෙය වදාළා. "පින්වත් මොග්ගල්ලාන, අද රජගහ නුවර සක්කාර කියන ගමේ මච්ඡරිය කෝසිය සිටුතුමා කැවුම් කන්නට ආසාවෙන් සත්වෙනි උඩුමහල් තලයේ ඉන්නවා. අනිත් අයට කැවුම් දෙන්නට වෙයි කියන භයෙන් තමයි උඩු මහලට නැග්ගේ. ඔබ ගිහින් ඔහුව දමනය කරන්න. ඉර්ධි බලයෙන් ඒ දෙදෙනාව සැවැත් නුවරට කැඳවාගෙන එන්න. අද මමත්, මේ පන්සීයක් භික්ෂූන් වහන්සේලාත්, ඒ දෙදෙනා පූජා කරන කැවුම් වලින් තමයි දානය පිරිමසා ගන්නේ."

මච්ඡරිය කෝසිය සිටුතුමා තම බිරිඳ කැවුමට පිටි සූදානම් කරන හැටි මහා ආසාවෙන් බලා සිටියා. තාච්චිය ලිප තබා තෙල් රත්වන විට ඒ ආසන්නයේ ඇති ජනේලයෙන් අමුත්තෙක් පෙනුණා. සිටුතුමාගේ දෑස් උඩ ගියා. පපුව ගැහෙන්න ගත්තා. ඇඟ වෙව්දුවා. “හපොයි.... මේ වගේ උදවියගේ දැක්මට භයෙන් මයි මං මෙතනට ආවේ. මේ භික්ෂූන් වහන්සේලාගෙන් බේරෙන්නට බැහැ නෙව. අහසෙන්ම ඇවිල්ලා ඉන්නවා."අහස් තලයේ වැඩ සිටි මුගලන් මහරහතන් වහන්සේ දුටු සිටුතුමා තොල කට වෙව්ල වෙව්ල මෙහෙම කිව්වා.

"එම්බා ශ්‍රමණය, අහසේ වැඩ හිඳ ඔය මොකද කරන්නේ? ඔහොම නො වෙයි, අහසේ පියවර තබ තබා සක්මන්කළත්, කැවුම් ලැබෙයි කියල ද හිතන්නේ? '' එතකොට මුගලන් මහ රහතන් වහන්සේ අහසේ සක්මන් කළා. "ආ...... සක්මන් කළේ මොකුත් ලැබෙයි කියල ද? මේ ඇහුණු ද, ඔහොම නො වෙයි පළඟක් බැඳගෙන වාඩි වුණත් කැවුම් ලැබෙන්නෙ නෑ ඕ..." එතකොට මුගලන් මහ රහතන් වහන්සේ පළඟක් බැඳගෙන වාඩි වුණා. එහෙමද ? එතකොට පළඟකුත් බැඳගත්තා නෙව. තමුන්නා සෙට වැරදීමක්. ඔහොම නොවෙයි ජනෙල් කවුළුව ගාවට ඇවිදින් සිට ගත්තත් කැවුම් නෑ ඔ....... එතකොට මුගලන් මහරහතන් වහන්සේ ජනෙල් කවුළු ව ළඟ සිට ගත්තා. "සිට ගත්තට වැඩක් නෑ.මුළු ශරීරයෙන් දුම් පිටකළත් කැවුම් නෑ ඕ....." එතකොට මුගලන් මහ රහතන් වහන්සේ සිරුරින් දුම් පිට කළා. ඒ දුමින් උඩුමහල් තලය වැසී ගියා. සිටුතුමාගේ ඇස් වලට හරි අමාරුයි. ඇස් කුඩා කරගෙන කේන්තියෙන් බලා සිටියා. " ඔහොම නොවෙයි, ගිනි ඇවිලිලා ගියත් කැවුම් නෑ ඔන්න..." කියල කියන්න හිතුණත් මාලිගයට අනතුරක් වෙයි කියල හිතල එහෙම කිව්වෙ නෑ.

"මේ ශ්‍රමණයා මහා කෑදරයෙක්. කැවුම් ලබාගෙන මිසක් යන පාටක් නෑ. ඉක්මනට කැවුමක් දීලා පිටත් කරන්නට ඕන. ' කියා සිතා බිරිඳට මෙහෙම කිව්වා. සොඳුරියේ, චූටියට කැවුමක් හදාපන්. මේ ශ්‍රමණයා ව ඉක්මනට පිටත් කරපන්. " ඉතින් බිරිඳ පිටි ස්වල්පයක් තෙලට දම්මා. හරි පුදුමයි ! තාච්චිය පුරාවට ලොකු කැවුමක් හැදුණා. සිටුතුමාට හරි කේන්තියි. " ඔහේට තේරෙන්නෙ නැද්ද? ඔහොම පිටි දාන සිරිතක් තියෙනවා ද ඔය කැවුම අයින් කරපන්. හැන්ඳ මට දීපන්. ඉතින් සිටුතුමා තමන්ගේ අතින් ම ඉතා ම ස්වල්පයක් පිටි ගෙන තාච්චියට දැම්මා. කලින් කැවුමටත් වඩා විශාල කැවුමක් හැදුණා. ඒ කැවුමත් අයින් කරලා තව පිටි ස්වල්පයක් දැම්මා. හදන හදන කැවුම විශාල යි. අන්තිමේ දී සිටුතුමා බිරිඳට මෙහෙම කිව්වා. " කරන්න දෙයක් නැහැ. ඔය කැවුම් වලින් එකක් දීලා පිටත් කරන්න. "

ඇය කැවුමක් ගනිද්දී සියලුම කැවුම් එකට ඇලුණා. "ස්වාමීනී, හරි වැඩේ.... ඔක්කොම කැවුම් එකට අලුණා නෙව. අයින් කරන්න බැහැනෙ." " බැරි වෙනෙ කොහොමද? මෙහෙ දීපන් මං ඕක අයින් කරන්නම් ” ඔහුටත් කැවුම් වෙන් කරන්නට බැරුව ගියා. දෙන්න දෙපැත්තට කැවුම් ඇද්දා. සිටුතුමාට හොඳටම මහන්සි යි. ඇඟෙන් දහඩිය දැම්මා. පිපාසය ඇති වුණා. බිරිඳට මෙහෙම කිව්වා. "අනේ...... බිරිඳේ, මට කැවුම් වලින් කම් නැතේ.... මේ ඔක්කොම කැවුම් පූජා කරපන්"

ඇය සියලුම කැවුම් මුගලන් මහ රහතන් වහන්සේට පූජා කළා. උන්වහන්සේ මේ දෙදෙනාට ධර්මය දේශනා කළා. පින් පව්වල විපාක පෙන්වා දුන්නා. දන් දීමේ අනුසස් පෙන්වා දුන්නා. දෙදෙනාගේම සිත පැහැදුණා. සිටුතුමාට හරි සතුටුයි. සිටුතුමා සම්පුර්ණයෙන් ම වෙනස් වුණා. " අනේ ස්වාමීනි, දීමේ අනුසස් මං කළින් දැනගෙන හිටියේ නැහැ. මං සතුටු වුණේ ලෝභකමින් විතරයි. නමුත් දැන් මට දීමේ වටිනාකම තේරෙනවා. ස්වාමීනී, මේ ආසනයේ වැඩහිඳ දන් වළඳන සේක්වා!" සිටුතුමනි. අපගේ ශාස්තෘන් වහන්සේ පන්සියයක් රහතන් වහන්සේලා පිරිවරා කැවුම් වළඳින්නට සූදානමින් සිටිනවා. ඒ නිසා මේ කැවුම් මා ඔබ අතට දෙන්නම්. ඔබේ අතින්ම බුදුරජාණන් වහන්සේ ප්‍රමුඛ භික්ෂු සංඝයාට පූජා කරන්න.'' ''ස්වාමීනී, ඒක හරි පුදුම කතාවක්නෙ. අපි මේ ඉන්නෙ හත්වෙනි තට්ටුවෙහිනෙ.මෙතන කොහේ ද බුදුරජාණන් වහන්සේ ? " "සිටුතුමනි, මෙයින් යොදුන් හතළිස් පහක් ඈතින් පිහිටි ජේතවනාරාමයේ තමයි බුදුරජාණන් වහන්සේ වැඩ ඉන්නේ. අපි එතනට යමු."

ස්වාමීනී, එච්චර දුරක් අපි කොහොමද යන්නේ?" " සිටුතුමනි, ඒ ගැන හිතන්න එපා ! ඔබට තියෙන්නේ පහත මාලයට බැස එළියට පිය නැගීම විතරයි. එතන දෙව්රම් වෙහෙර තියෙනවා." මුගලන් මහ රහතන් වහන්සේ ඉර්ධි බලයෙන් එම මාලිගා දොරටුව දෙවරම් වෙහෙරට රැගෙන ගියා. සිටු යුවළ පහළ මහලට බැස දොර විවර කළ විට දෙව්රම් වෙහෙර දුටුවා.

ඒ දෙදෙනාම බුදුරජාණන් වහන්සේ ප්‍රමුඛ භික්ෂු සංඝයාට කැවුම් පූජා කළා. ඉර්ධි බලය නිසා කැවුම් අවසන් වූයේ නැහැ. සංඝයා වැළඳූ පසු ඒ දෙදෙනාත් බඩ කට පුරා කැවුම් අනුභව කළා. සියලු දෙනාට ම කැවුම් බෙදුවා. ඒත් අවසන් වෙන්නෙ නැහැ. "ස්වාමිනි. කැවුම් ඉවර වෙන්නේ නැහැ නෙව. එතකොට බුදුරජාණන් වහන්සේ මෙය වදාළා. "එසේ වී නම් සිටුතුමනි, ජේතවන දොරටුව අසළ ඇති වළට දමන්න."

සිටුතුමා ජේතවන දොරටුව අසළ බෑවුම් වළට දම්මා. එකන කැවුම් දැමු වල නමින් කවුරුත් දැන් හඳුන් වනවා. ඉතින් ඒ දෙදෙනා බුදුරජාණන් වහන්සේගෙන් ධර්මය ඇසුවා, දෙදෙනා ම සෝවාන් ඵලයට පත් වුණා. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ගිහි ශ්‍රාවකත්වය ලබාගත් මේ දෙදෙනා ශාස්තෘන් වහන්සේ පා කමල් වැඳ යළි තම වලිගය ඇතුළට පිවිසුණා. රජගහ නුවර සත්කාර ගමේ ඒ තැනටම යළි පැමිණුනා.

එදා සිට මේ සිටුතුමා කිසි ලෝභකමක් නැතුව හැමෝටම උදව් කළා, වැව් පොකුණු තැනුවා. ආරාම හැදුවා. භික්ෂු සංඝයා උදෙසා වෙහෙර විහාරත් හැදුවා. එක දවසක් දම්සභා මණ්ඩපයේ රැස් වූ භික්ෂූන් වහන්සේලා මේ ගැන කතාබස් කරමින් සිටියා. "ප්‍රිය ආයුෂ්මත්නි, බලන්න, මුගලන් මහ තෙරුන් වහන්සේ ගේ ආනුභාවය හරි පුදුමයි. සිටුතුමාගේ ශ්‍රද්ධාවටත් හානි නොකොට, ධනයටත් හානි නො කොට මොහොතකින් දමනය කළා නෙව. ජේතවනයටත් රැගෙන ආවා නෙව. ශාස්තෘන් වහන්සේටත් මුණගස්සවලා මාර්ග ඵල අවබෝධයටත් අවස්ථාව සැලැස්සුවා නෙව. මුගලන් මහ තෙරුන් වහන්සේගේ ආනුභාවය හරි පුදුමයි.

මේ විදිහට මුගලන් මහරහතන් වහන්සේගේ ගුණවත් කම කතා කරමින් සිටිද්දී බුදුරජාණන් වහන්සේට මෙය දිව්‍ය ශ්‍රවණයෙන් ඇසුණා. ඒ නිසා එය අරභයා බුදුරජාණන් වහන්සේ මෙය වදාළා. පින්වත් මහණෙනි. භික්ෂුවක් කටයුතු කරන්නට ඕන ඔය විදිහටයි. දායකයින් ගේ ශ්‍රද්ධාවට හානි කරන්නේ නැතුව ඔවුන්ගේ භෝග සම්පත් වලටත් හානි කරන්නේ නැතුව ඔවුන්ගේ පවුල් පීඩාවට පත් කරන්නෙත් නැතුව කරුණාවෙන් කටයුතු කරන්නට ඕන. මලකින් රොන් ගන්නා බඹරෙක් වගේ යි කටයුතු කළ යුත්තේ. මොග්ගල්ලානයන් කටයුතු කරන්නේ ඒ විදිහට යි."

මෙසේ වදාළ බුදුරජාණන් වහන්සේ එහි අර්ථය ගාථාවකට කැටි කොට ඉතාම මිහිරි ස්වරයෙන් වදාළා.

යථා' පි හමරෝ පුප්පං -වණ්ණ ගන්ධං අහේඨයං පලේති රසමාදාය - ඒවං ගාමේ මුනී චරේ

මිහිරි සුවඳැ'ති සොඳුරු පෙනුමැති මල කරා එයි පැණි සොයා යන බඹරා උරා රොන් රස රැගෙන මල් පැණි යන්නේ බඹරා කිසිවිටෙක එය නො තලා එලෙස මහණෙනි පිඬු සිඟා යයි සමණා

පින්වතුනේ, පින්වත් දරුවනේ, බඹරා මල් පැණි වලට හරි ආසයි. ඉතින් ඌ ලස්සන මල් සොයා ගෙන යනවා. ගිහින් ඒ කිසි මලකට හානි නො කොට, මල නො තලා මල් පැණි ගෙන යනවා. එයින් ඒ මලේ සුන්දරත්වයට හානියක් සිදු වෙන්නේ නෑ. බඹරාට පැණිත් ලැබෙනවා. ඉතින් ඒ බඹරා මල් පැණි බිඳ බිඳ එකතු කරලයි මී වදයක් හදන්නේ. මුණිවරයාත් ගමේ හැසිරිය යුත්තේ ඒ විදිහට යි. කාටවත් පීඩාවක් නො කොට, කපටිකමකින්, වංචාවකින් තොර ව, බලපෑමකින් තොර ව තමයි සිව්පසය ලබා ගන්නේ.

එතකොට ඒ මුනිවරයාගේ හැසිරීම නිසා ගම්වැසියාගේ ශ්‍රද්ධාවට හානියක් සිදු වන්නේ නැහැ. භෝග සම්පත් වලට හානියක් සිදු වන්නේත් නැහැ. ධර්මයේ හැසිරෙන මුනිවරයා තුවාලයකට බෙහෙතක් දමනවා වගේ, කාන්තාරයෙන් එතෙර වෙන කෙනෙකුට ලැබෙන ආහාරයක් වගේ, සිහි නුවණින් යුතුව පරිහරණය කරලා තම තමන්ගේ බණ භාවනා කටයුතු වල යෙදෙනවා. මාර්ග ඵල උපදවා ගන්නට අවස්ථාව ලබා ගන්නවා. රහතන් වහන්සේලා කරන්නේ දන් වළඳා අරහත් ඵල සුවයෙන් වැඩ සිටීමයි.බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සදහම් පදය ඇසූ බොහෝ දෙනෙකුට විශාල යහපතක් සිදු වුණා.